صفحه نخست » بخش عمومي » اطلاعات ضروری » کلینیکهای تهران » سگ

غمگین بودن سگ تا به حال به این فکر کرده‌اید که چرا چهرۀ بعضی سگ‌ها غمگین است؟ آن‌ها گوش‌ها و پلک‌های افتاده، چشم‌های غمگین و رفتاری عزادارانه دارند. همه تلاش می‌کنند تا سگشان سلامت و خوشحال باشد و عجیب نیست که هیچ کدام از ما دوست ندارد سگ عزیزش را غمگین ببیند. در ادامۀ این مقاله کمی دربارۀ این موضوع صحبت می‌کنیم تا ببینیم چرا یک سگ خوشحال گاهی غمگین به نظر می‌رسد. اگر شما نیز گاهی به غمگین بودن سگ خود فک رمی‌کنید، مطالعۀ ادامۀ این نوشته را به شما توصیه می‌کنیم.

در قدم اول خیلی مهم است که بین سگی که فقط غمگین به نظر می‌رسد با سگی که درد دارد یا بیمار است تمایز قائل شویم و آن‌ها را از هم تشخیص دهیم. اگر سگ شما به طرز غیرعادی آرام و بی‌حال است یا به نظر می‌رسد که درد دارد، سریع او را نزد دامپزشک ببرید.

همه چیز به دی.ان.ای (DNA) بستگی دارد.
زمانی که انسان‌ها خواستند سگ‌ها را پرورش دهند، سگ‌هایی را، برای جفتگیری، انتخاب کردند که ویژگی‌های خاصی داشتند. از همین طریق هم توانستند ظاهر سگ‌ها را تغییر دهند و نژادهای جدیدی پدید آورند. نژادهایی که ویژگی‌های خاصی دارند، مثل موی بلند یا کوتاه، یا اصلا سگ‌هایی بدون مو، پوزه‌های پنه، گوش‌های افتاده، گوش‌های دراز یا پاهای کوتاه. گاهی، بدون هیچ قصد و غرضی، در روند این تولید مثل، سگ‌هایی به دنیا آمدند که صورت غمگینی دارند.

برای مثال سگ‌های نژاد باست هوند (Basset Hound) را در نظر بگیرید: با گوش‌های دراز، پوستی پر از چین و چروک، چشم‌های غمگین و سر خمیده، انگار همۀ کشتی‌هایشان غرق شده است. یا مثلا بولداگ‌های فرانسوی (French Bulldog)، با پوزه‌های کوتاه و بزرگ و چشمان گشاد، انگار همیشه نگرانند.

اگر ویژگی‌های نژادی را کنار بگذاریم و فقط به دیدن ویژگی‌های ظاهری سگمان اکتفا کنیم، آن وقت ممکن است گمان کنیم که سگمان همیشه غمگین است. مثلا وقتی سگ عزیزمان، جلوی پای ما می‌نشیند، گوش‌هایش را می‌دهد عقب و از آن پایین به چشمان ما خیره می‌شود، فکر می‌کنیم که غمگین یا ناراحت است. واقعیت این است که سگ ما ناراحت نیست، بلکه به طور کلی واکنش سگ‌ها به کسی که به چشمان آن‌ها خیره شده یا با آن‌ها حرف می‌زند این است که گوش‌هایشان را عقب بیندازند. بعضی سگ‌ها سرشان را هم پایین می‌آورند و دهانشان را، برای نفس کشیدن، باز می‌کنند. این رفتارها طبیعی است. واکنش درست و مناسب یک سگ به صاحبش یا فرد دیگری که به او توجه می‌کند را نباید با غمگین بودن سگ اشتباه گرفت.

از طرف دیگر، هوش و مهارت سگ‌ها را در یاد گرفتن و نمایش رفتارها و حرکات دست کم نگیرید. خیلی از سگ‌ها یاد می‌گیرند که وقتی حرکت یا رفتار خاصی را، مثل طرز ویژه‌ای از نگاه کردن، انجام می‌دهند، صاحبشان به آن‌ها بیشتر محبت و توجه می‌کند. بنابراین هر زمان که توجه و محبت بیشتری بخواهد، این رفتار را تکرار می‌کند. همان‌طوری که یک کودک یاد می‌گیرد که با لب ورچیدن غمگین به نظر می‌رسد و می‌تواند، از این راه، توجه والدینش را به خود جلب کند، سگ‌ها هم یاد می‌گیرند که با انجام بعضی حرکات، احساسات و روابط ما را با خودشان کنترل کنند.

نکتۀ آخر اینکه گاهی عذاب وجدان خود ماست که سبب می‌شود تا حرکت یا رفتار طبیعی سگ را به ناراحت بودن او تعبیر کنیم. مثلا وقتی پشت میز کارمان نشسته‌ایم و کار می‌کنیم و سگمان، آرام، خوابیده و سرش را رو دستانش، بالش یا حتی پای ما، گذاشته است، هر بار که به او نگاه می‌کنیم، از اینکه نمی‌توانیم به او بیشتر توجه کنیم عذاب وجدان می‌گیریم. با این حال باید منطقی باشیم و بدانیم که گاهی سگ‌های دقیقا همین کار را می‌کنند، یعنی به ما عذاب وجدان القا می‌کنند تا به چیزی که می‌خواهند برسند. مثلا بعد از یک گردش خوب، یا بازی در فضای آزاد سعی می‌کنند ما را فریب دهند.

چگونه بفهمیم سگمان واقعا غمگین است یا دارد به ما عذاب وجدان القا می‌کند؟
می‌توانید، بعد از یک پیاده‌روی مفصل و شاد، وقتی او آرام خوابیده، یک عکس خوب و واقعی از زبان بدن سگتان بگیرد و نگه دارید. بعد آن را با زمانی که غمگین به نظر می‌رسد مقایسه کنید. حتما تعجب می‌کنید از این که چه قدر زبان بدن سگ شما در هردوی این موقعیت‌ها به هم شبیه است. با دانستن این نکات حالا شاید کمتر دچار عذاب وجدان برای غمگین بودن سگ تان شوید.